Langs het riet van de vierkante bergingsvijvers in het Waalbos is regelmatig een waterral te zien.
Dit is een uiterst schuwe vogel die zich maar lastig laat zien. De vogel is een inheemse, beschermde diersoort.
Hoe je een waterral herkent
Misschien dat je de waterral niet eens zo goed kunt zien als horen. Deze vogel maakt een bijzonder geluid: het klinkt als het gegil van een speenvarken.
Waterrallen zijn donker gekleurd met een rode lange snavel.
Vliegen doen ze zelden bij verstoring, ze verdwijnen liever al lopend uit het gezichtsveld.
Habitat en voedsel
De waterral komt vooral voor in moerasgebieden met riet en drassige plekken. Hij eet alles: kikkers, slakken, insecten, larven, visjes en garnalen maar ook scheuten en wortels en aas. De afgelopen decennia is het gebied waar waterrallen goed kunnen wonen flink afgenomen, onder andere door verdroging van het gebied. Sinds 1990 neemt het aantal waterrallen weer toe. Dat is mede mogelijk doordat in Nederland meer natte natuurgebieden zijn aangelegd. Daardoor ontstond er meer broedgebied voor deze watervogel.
De waterral is ’s winters ook in Nederland te zien, sommige trekken wel weg naar Zuid-Europa en komen in de zomer weer terug. Waterrallen uit noordelijkere streken blijven vaak in onze regio hangen.